Prolog

Na dworcu Kings' Cross tego dnia były tłumy. Jak co roku magiczni oraz mugolscy rodzice żegnali swoje dzieci, wyruszające, by zacząć nową przygodę z Hogwartem. Niektórzy byli podekscytowani, ale także niepewni; nie wiedzieli, jak tam jest. Natomiast ci, którzy wiedzieli, nie mogli doczekać się odjazdu pociągu, aby tylko jak najszybciej wrócić do miejsca, będącego ich drugim domem.
Zapowiadał się raczej deszczowy dzień. Większość zebranych schroniła się pod dachem albo parasolką, jednakże nawet zła pogoda nie była w stanie ostudzić zapału młodych czarodziei. Rozejrzałam się po twarzach ludzi obecnych na King Cross. Znaczną większość znałam chociaż z widzenia. Udało mi się wyłapać z tłumu Sophie Rose i Eddiego Thorna z mojego domu i rocznika oraz kuzyna Alexa, którego przed siedmiu laty Tiara Przydziału również włączyła do Ravenclawu. Kątem oka zauważyłam także Cedrica Whiteforda, piekielnie przystojnego Gryfona o blond włosach i szarych oczach, którego mam na oku od ubiegłego roku. Do rzeczywistości przywołał mnie głos mamy:

- Tylko uważaj na siebie, córeczko. Jesteśmy tacy dumni - powiedziała, przytulając mnie mocno.
 - Ehm, mamuś? Powtarzasz mi to od pięciu lat. Wierz mi, zapamiętałam - zaśmiałam się, odsuwając się lekko, by złapać oddech. Spojrzałam w łagodne oczy mojej mamy. Były niebieskie niczym ocean, dokładnie takie, jakie przekazała mi w genach. Jej złote loki, które również po niej odziedziczyłam, mama związała w luźny warkocz i przerzuciła go sobie przez ramię. Uśmiechnęła się do mnie.
- Tylko pamiętaj, Eleno. W tym roku zdajesz SUMy i musisz skupić się na nauce...

- ...Co daje zero czasu na radkowianie - wtrącił się mój tata; wysoki brunet o karnacji koloru miodu.

- Nic się nie martw. Jestem grzeczną dziewczynką i nie w głowie mi jeszcze chłopcy - powiedziałam z dłonią na sercu. Miałam tylko nadzieję, że się nie zarumieniłam, bo wtedy moje małe kłamstewko wyszłoby na jaw.
Mój tata już otwierał usta, by coś powiedzieć, ale wtedy zza naszych pleców rozległ się znajomy, męski głos.
- Elena?
- Damon! - zawołałam, podbiegając do wysokiego Krukona o ciemnobrązowych włosach i jasnych, błękitno-szarych oczach, po czym zarzuciłam mu ręce na szyję. Damon, tak jak Ivanne był moim najlepszym przyjacielem. Początkowo, gdy zbliżyliśmy się do siebie ze Smithem w drugiej klasie, nasze rodziny były bardzo przeciwne tej znajomości. Nie myślcie sobie tylko, że chodziło o takie błahostki jak status krwi bowiem i moi, i jego rodzice byli czarodziejami. Oczywiście, gdyby to miało jakiekolwiek znaczenie. Przysłowiowego psa pogrzebano gdzie indziej... Bo widzicie... Moi rodzice są szanowanymi aurorami, którzy po upadku Lorda Voldemorta zapełnili Śmierciożercami sporo cel w Azkabanie. No a rodzina Damona Smitha jakby to powiedzieć delikatnie... "sympatyzowała" z Sami Wiecie Kim. Większość jego krewnych była oficjalnie Śmierciożercami, a pozostali, tak jak na przykład rodzice chłopaka, popierali go w skrytości. Wszyscy wiedzieli, że Katherina i Wariss Smith pomagali Voldemortowi, ale z racji tego, iż nie został im nigdy wypalony Mroczny Znak, moi rodzice nie mogli im udowodnić winy. A wierzcie mi, usilnie próbowali. No a po tym, jak zobaczyli na lewym przedramieniu Damona niedokończony symbol Śmierciożerców, który uparła się mu zrobić ciotka - Śmierciożerczyni, gdy ten miał zaledwie dziewięć lat i sam niewiele rozumiał z tego wszystkiego, już całkowicie wzięli sobie za punkt honoru, aby obrócić w niwecz naszą przyjaźń. Państwo Smith też próbowali swoich sił, ale my okazaliśmy się zbyt uparci.
- Jak dobrze cię widzieć - przywitał się Damon z szerokim uśmiechem na twarzy i odwzajemnił mój uścisk. - Dzień dobry, państwu - rzucił oficjalnym tonem do moich rodziców.
Mama odpowiedziała mu w tym samym stylu, ledwo kryjąc niechęć, a ojciec po prostu odwrócił głowę, niby to nie słysząc go. Damon spojrzał wymownie w niebo.
- Tęskniłam za tobą i Iv. Nie widzieliśmy się całe lato! - zawołałam, odrywając się w końcu od niego. Nie mogłam pohamować uśmiechu, spowodowanego jego widokiem. Damon był dla mnie jak brat, a Ivanne jak siostra. Niestety tak jak z Iv rodzice pozwolili mi się spotkać w wakacje, tak z nim... niekoniecznie. Panstwo Smith stwierdzili, że jeszcze nie postradali rozumów, żeby wysyłać własnego syna w szpony aurorów, a moja mama i tata wyraźnie dali mi do zrozumienia, że dzień, w którym puszczą mnie do domu Śmierciożerców, oznaczać będzie postępującą chorobę psychiczną i w takim wypadku muszę ich niezwłocznie odwieść do szpitala Świętego Munga.
- Ja za wami też. Brakowało mi waszego jazgotu - odparł ze śmiechem, a ja wymierzyłam mu lekkiego kuksańca między żebra.
- O, patrz! Jest Ivanne! - wyrwało mi się, gdy zobaczyłam wyłaniającą się z tłumu niską dziewczynę w jasnych jeansach i szaro - białym sweterku. W drodze na peron 9 i 3/4 wszyscy musieliśmy być ubrani jak mugole, aby nie wzbudzać sensacji. Kasztanowe włosy miała związane w kucyk z tyłu głowy, a czekoladowe oczy iskrzyły ekscytacją.
- Elena! Damon! - zawołała radośnie i podbiegła do nas, taszcząc ze sobą wielką walizkę. - Mam wam tyle do opowiedzenia! W tym kilka gorących plotek o pewnym Gryfonie, imieniem Cedric - dodała szeptem, posyłając mi znaczące spojrzenie.
 - Zaczyna się - Damon westchną ciężko, kręcąc głową.
-  Nie narzekaj, Smith. Sam powiedziałeś, że ci tego brakowało - odparłam przekornie.
- Bardzo.
- Ej, chyba pociąg rusza! Szybko wsiadajmy, bo pojadą bez nas! - zawołała zaaferowana Ivanne, ciągnąc ciężką walizkę ku wejściu do pociągu.
- Może ci pomogę? - zaproponował Damon, obserwując jej zmagania.
- Jeśli możesz - rzuciła przez ramię, uśmiechając się szeroko.

Meridiane Falori (Sarikah Rossmery)

_________________________________________

I jak wam się podobało? :D Prośże każdego, kto przeczytał, o zostawienie komentarza :) Chcę znać waszą opinię :*